Zwięzłą diagnozę stanu polskiej szkoły stawiamy z zaskakującą społeczną zgodnością: szkoła jest archaiczna, opresyjna i mało skuteczna w realizacji celów edukacyjnych. Pytanie „jaką chcielibyśmy ją zobaczyć”, to najważniejsze pytanie o wizję, zderza się tymczasem z pytaniem o politykę edukacyjną szytą na miarę doraźnych partyjnych celów. U progu roku nowego szkolnego pora się zastanowić: czy wyszarpanie edukacji z czarnkowskiego mroku i oddanie jej sterów w ręce Barbary Nowackiej, czy ogólnie bardziej uśmiechniętych mocodawców, przyniesie realną zmianę jakościową?